Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Άρης : Ο Αρχηγός των Ατάκτων




  • Τίτλος : Άρης Ο Αρχηγός των Ατάκτων
  • Συγγραφέας : Διονύσης Χαριτόπουλος
  • Εκδόσεις : Τόπος

Όπου πήγε, πήγα.
'Έπρεπε να δω τους τόπους που έδρασε και να ακούσω τους ανθρώπους που τον γνώρισαν και έζησαν μαζί του.
Το ευτύχημα είναι ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1970, που άρχισα την έρευνα, πρόλαβα εν ζωή τους περισσότερους από εκείνους που τον λάτρεψαν ή τον μίσησαν, που τον πολέμησαν ή υπήρξαν συναγωνιστές του. Έτσι, διασώθηκαν πολλά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, συμπεριφορές και ατόφιες φράσεις του, που αναπαράγονται από στόμα σε στόμα, όπως το δημοτικό τραγούδι. Και είχα την τύχη να έχω σπουδαίους οδηγούς σε κάθε τόπο. Άλλο είναι να πηγαίνεις ψάχνοντας και άλλο να σε ξεναγούν στο πρώτο αντάρτικο λημέρι του Παρνασσού οι καπετάνιοι Περικλής και Νικηφόρος. Άλλο να χαζεύεις το βουνό από μακριά και άλλο να σου δείχνει ο μαυροσκούφης Κατσαντώνης τα περάσματα της Χελιδόνας.
Στην αρχή διένυσα ανυποψίαστος εκατοντάδες χιλιόμετρα για να μιλήσω με κάποιον που δήθεν ήταν "πολύ κοντά στον Άρη" και να διαπιστώσω από τα λεγόμενα του ότι απλώς τον είχε δει να περνάει με το άλογο από την πλατεία του χωριού του. Ή συνάντησα τόσα πρωτοπαλίκαρα, τόσους αγγελιαφόρους, γραμματικούς και επιτελείς του αρχηγού που ο αριθμός γίνεται εξωφρενικός. Δεν το καταλογίζω, το κατανοώ. Ο μύθος έλκει. Στα περισσότερα ελληνικά χωριά, ιδίως τα ορεινά, πάντα κάποιος είχε να μου αφηγηθεί τουλάχιστον μία συγκλονιστική ιστορία με τον αρχηγό του ΕΛΑΣ στην οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας.
Όμως τίποτε δεν έχει περιληφθεί σε αυτό το βιβλίο χωρίς να είναι απόλυτα διασταυρωμένο. Αν κάποιος μου ανέφερε ένα επεισόδιο, τον ρωτούσα ποιοι άλλοι ήταν παρόντες, τους αναζητούσα και, μόνο αν μου το επιβεβαίωναν επακριβώς, μόνο τότε καταχωριζόταν στο υλικό που ίσως περιελάμβανα στο βιβλίο. Αν δεν υπήρχαν άλλοι μάρτυρες στο επεισόδιο, όσο πειστικός και αν ήταν ο συνομιλητής μου, ήταν απλά σαν να μην το άκουσα ποτέ.
Το 1974 με την πτώση της δικτατορίας άνοιξε ο δρόμος της επιστροφής για εκατοντάδες πρώην πολεμιστές του Βουνού που είχαν καταφύγει στις Ανατολικές Χώρες για να επιβιώσουν. Νέος ποταμός συνεντεύξεων, πληροφοριών και γραπτών αναμνήσεων.
Το 1990 είχα πλέον συγκεντρώσει ένα τεράστιο υλικό, που έπρεπε να διευθετηθεί, να απομαγνητοφωνηθούν οι συνομιλίες, να επιλεγούν τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία και επιτέλους να γραφτεί το βιβλίο. Εγκατέλειψα κάθε επαγγελματική ή άλλη δραστηριότητα και αφοσιώθηκα σε αυτήν την προσπάθεια, Στην παρουσίαση των αγωνιστών δεν έλαβα υπόψη μου τη μεταπελευθερωτική πορεία τους, αν συνέχισαν με κοινωνικούς αγώνες ή ιδιώτευσαν. Τα πρόσωπα παρουσιάζονται και εν πολλοίς κρίνονται για την προσφορά τους στα ζέοντα χρόνια 1940-1944.
Πρέπει να συνάντησα και να μίλησα με αρκετές εκατοντάδες αντάρτες, αξιωματικούς, πολιτικούς και χωρικούς όλων των παρατάξεων, εκ των οποίων ελάχιστοι ζουν πια. Οι πολλοί ήσαν άνθρωποι καθημερινοί που είχαν κάνει το καθήκον τους στην πατρίδα, ορισμένοι ήσαν πραγματικά ξεχωριστοί και άλλοι στον κόσμο τους.

Από τον πρόλογο του βιβλίου
Διονύσης Χαριτόπουλος 

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Γκέμμα



  • Τίτλος : Γκέμμα
  • Συγγραφέας : Δημήτρης Λιαντίνης
  • Εκδόσεις : Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ

"Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το “είναι” και το “μηδέν” του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης γίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου."

Απόσπασμα από το βιβλίο "Γκέμμα"

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Μαραμπού




  • Τίτλος : Μαραμπού
  • Συγγραφέας : Νίκος Καββαδίας
  • Εκδόσεις : Άγρα

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥ


Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
- σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε -
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό - πες της - μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ



  • Τίτλος : Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ
  • Συγγραφέας : Όσκαρ Ουάϊλντ
  • Μετάφραση : Άρης Αλεξάνδρου
  • Εκδόσεις : Γκοβόστη

Ο καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός των «ωραίων» πραγμάτων.
Ο σκοπός του καλλιτέχνη είναι να αναδείξει την Τέχνη και να καλύψει/σβήσει τον καλλιτέχνη.
Κριτικός είναι αυτός που μπορεί να μετατρέψει/μεταφράσει με διαφορετικό τρόπο ή με ένα καινούργιο υλικό, την αντίληψή του για κάτι ωραίο.
Τόσο η ύψιστη όσο και η χαμηλότερη μορφή κριτικής είναι μια μορφή αυτοβιογραφίας (του κριτικού)…
Αυτοί που μπορούν να διακρίνουν τα άσχημα μέσα στα όμορφα πράγματα, είναι απλά διεφθαρμένοι, χωρίς να μπορούν να θεωρηθούν χαριτωμένοι. Και αυτό είναι λάθος.
Αυτοί που μπορούν να διακρίνουν τα όμορφα μέσα στα όμορφα είναι όσοι μπορούν να θεωρηθούν καλλιεργημένοι . Γι’ αυτούς υπάρχει ελπίδα…
Είναι οι «εκλεκτοί» για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο «Ομορφιά».
Η Ιδέα ενός ηθικού ή ενός ανήθικου βιβλίου , δεν υπάρχει.
Τα βιβλία είναι απλώς, καλογραμμένα, ή κακογραμμένα. Και αυτό είναι όλο.
Η απέχθεια που δείχνει ο 19ος αιώνας στην ιδέα του Ρεαλισμού, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την οργή του Καλιμπάν όταν αντικρίζει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.
Η απέχθεια του 19ου αιώνα για τον Ρομαντισμό, είναι η ίδια ακριβώς οργή με την οποία ο Καλιμπάν, δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Η ηθική στη ζωή του ανθρώπου, διαμορφώνει ένα μέρος του θέματος της ζωής του καλλιτέχνη, αλλά, η ηθικότητα της τέχνης, βρίσκεται μέσα στην τέλεια χρήση ενός ατελούς μέσου.
Κανένας καλλιτέχνης δεν επιδιώκει να αποδείξει τίποτε με την τέχνη του.
Ακόμα και πράγματα τα οποία είναι απολύτως αληθινά μπορούν να αποδειχθούν.
Κανένας καλλιτέχνης δεν έχει ηθικές συμπάθειες ( με το αντικείμενό του).
Μια ηθική συμπάθεια, είναι για τον καλλιτέχνη, ένας ασυγχώρητος μανιερισμός . Ποτέ κανένας καλλιτέχνης δεν είναι, νοσηρός.
Ο καλλιτέχνης μπορεί/δικαιούται να εκφράσει τα πάντα.
Η Σκέψη και η Γλώσσα είναι για τον καλλιτέχνη, απλά εργαλεία της Τέχνης.
Η Αρετή και η Διαστροφή, είναι για τον καλλιτέχνη τα υλικά της Τέχνης.
Από την άποψη της φόρμας, ο τύπος όλων των τεχνών είναι αυτός του μουσικού.
Από την άποψη του συναισθήματος, ο τύπος είναι η τέχνη του ηθοποιού.
Η Τέχνη στο σύνολο της, είναι ταυτόχρονα επιφάνεια και συμβολισμός.
Όσοι ψάχνουν κάτω από την επιφάνεια, το κάνουν εν γνώσει τους ότι παίρνουν οι ίδιοι το ρίσκο.
Το ίδιο ρίσκο παίρνουν και όσοι αποφασίζουν να ερμηνεύσουν τα σύμβολα.
Η Τέχνη καθρεφτίζει τον Θεατή και όχι την Ζωή!
Η ποικιλία των απόψεων σχετικά με ένα έργο τέχνης, δείχνει ότι το έργο είναι καινούργιο, καινοτόμο, σύνθετο, και ζωτικό/σημαντικό.
Όταν οι κριτικοί διαφωνούν μεταξύ τους σχετικά με ένα έργο τέχνης, τότε μπορεί κάνεις να είναι σίγουρος ότι ο καλλιτέχνης είναι σε απόλυτη αρμονία/συμφωνία με τον εαυτό του.
Μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον ο οποίος δημιουργεί κάτι «χρήσιμο», υπό τον όρον ότι δεν αισθάνεται θαυμασμό γι’ αυτό.
Και με την ίδια λογική, η μοναδική δικαιολογία για κάποιον ο οποίος δημιουργεί Κάτι παντελώς «άχρηστο», είναι ότι έχει γι’ αυτό απεριόριστο θαυμασμό…
Κάθε μορφή Τέχνης, είναι σχεδόν άχρηστη….

'Οσκαρ Ουάιλντ

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

Κλόουν




Τούτο τον χρόνο αγάπη μου λέω να λησμονήσω
δεν ήτανε το νόημά σου μια χούφτα κουρνιαχτός
κι εγώ ένας κλόουν λέω λοιπόν στη θλίψη μιας νυχτός
μ' ένα τριαντάφυλλο νεκρό να σ' αποχαιρετίσω

Θα φύγω οι δήθεν φίλοι μου, τ' απολωλότα φίδια
Ω, ξέρω θα με ειρωνευτούν τι λόξα πάλι αυτή
σαρκαστική κι εφήμερη καθώς θά 'χω βαφτεί
μια προστυχιά τα χείλη μου μια κοροϊδία τα φρύδια

Κλόουν το δράμα ο δαίμονας μέσα μου μέσα μου θα το παίξει
καθώς θα γέρνω μυστικά στις φρίκες του κενού
καρικατούρα τραγική με ραγισμένο νου
και την τιμή μου αφ' υψηλού μην στάξει και μην βρέξει

Σε τσίρκο ανισόρροπον, δυσνόητη παλλάδα
θα μ' αγκαλιάσουν είδωλο φαιδροί κ' υποκριτές
οι φίλοι μου αναίσχυντοι, της τρέλας μου εραστές
σ' αποκριάτικη πομπή γύρω μου αράδα αράδα

Κι εγώ μαζί τους συρφετός με ύφος ξιπασμένο
και με μια χάρτινη καρδιά σκισμένη σαν πληγή
θα πάρω σβάρνα αγάπη μου παράφρονη τη γη
με εκείνο το τριαντάφυλλο στ' αυτί μου κρεμασμένο

Καλλιόπη Σκαρίμπα

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή



  • Τίτλος : Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή
  • Συγγραφέας : Rainer Maria Rilke
  • Μετάφραση : Μάριος Πλωρίτης
  • Εκδόσεις : Ίκαρος
Τελείωνε το φθινόπωρο του 1902, τότε. Μέσα στο πάρκο της Στρατιωτικής Ακαδημίας της Wiener Neustadt, κάτω από τις γέρικες καστανιές, καθόμουν και διάβαζα. 'Ήμουν τόσο βυθισμένος, που μόλις και κατάλαβα πως ο μοναδικός "μη αξιωματικός" απ' τους καθηγητές μας, ο Horacek, ο αγαθός και πολυδιαβασμένος ιερέας της Ακαδημίας, με ζύγωσε. Μου πήρε απ΄τα χέρια το βιβλίο μου, κοίταξε το εξώφυλλο και κούνησε το κεφάλι του : "Ποιήματα του Rainer Maria Rilke;" ρώτησε σκεφτικός. Το ξεφύλλισε, διάβασε στα πεταχτά μερικούς στίχους, σταμάτησε για λίγο μακριά στοχαστικά την ματιά του, κι είπε τέλος : "Έτσι λοιπόν, ο εύελπις Rene Rilke έγινε ποιητής;"
Μου μίλησε, τότε, για το αδύναμο κείνο χλωμό παιδί. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, οι γονείς του τον είχαν στείλει στο Στρατιωτικό Προπαιδευτήριο του Sankt Polten, τον προορίζανε για αξιωματικό. Ο Horacek ήταν τότε ιερέας του σχολείου εκείνου. Τον θυμόταν ακόμα πολύ καθαρά τον παλιό μαθητή του:
Ο Rilke ήταν ένα σιωπηλό, σοβαρό αγόρι, με πλήθος χαρίσματα. Του άρεσε να μένει αποτραβηγμένο μακριά από τους άλλους, κι υπέμενε καρτερικά το ζυγό του οικοτροφείου. Έπειτα από τέσσερα χρόνια, προβιβάστηκε μαζί με τους συμμαθητές του στην Ανώτερη Στρατιωτική Σχολή, που βρισκόταν στο Mahrisch-Weisskirchen. Εκεί, όμως, αποφάνηκε πως ο οργανισμός του δεν είχε τόση αντοχή, κι οι γονείς του τον τράβηξαν απ' τη Σχολή, να συνεχίσει τις σπουδές του κοντά τους , στην Πράγα. Ποια στάθηκε, από τότε, η ζωή του Rilke, o Horacek δεν ήξερε πια να μου πει.
Δεν είναι να απορήσει κανένας που, ακούγοντας την ιστορία τούτη, αποφάσισα ευθύς να στείλω στον Rainer Maria Rilke τα ποιητικά μου δοκίμια και να του ζητήσω την γνώμη του. Είκοσι μόλις χρονών τότε, στο κατώφλι μιας καριέρας που την ένοιωθα ολότελα αντίθετη απ' τους πόθους και τα όνειρά μου, στοχαζόμουν πως αν κάποιος μπορούσε να με καταλάβει, αυτός ο κάποιος θα 'ταν βέβαια ο ποιητής του "Για να γιορτάσω τον εαυτό μου". Και, χωρίς καλά-καλά να το θελήσω, ένα γράμμα συντρόφεψε τα ποιήματα μου: μέσα στο γράμμα κείνο άνοιγα την καρδία μου τόσο πλέρια, τόσο ακράτητα, όσο ποτέ πριν και ποτέ άλλοτε πια σε κανέναν άλλον.
Βδομάδες και βδομάδες πέρασαν, κι ήρθε τέλος η απόκριση : ένας βαρύς φάκελος με τη γαλάζια σφραγίδα του ταχυδρομείου του Παρισιού. το ίδιο καθάριο, όμορφο, σίγουρο γράψιμο στο πανώγραμμα και μέσα στα φύλλα του γράμματος, απ' την πρώτη ως τη στερνή γραμμή. Έτσι άρχισε η αλληλογραφία μου με τον Rainer Maria Rilke, και κράτησε ως τα 1908. Τότε έσβησε σιγά σιγά: γιατι η ζωή με είχε σπρώξει σε κείνους ίσα-ίσα τους δρόμους, απ' όπου ήθελε να με ξεμακρύνει η θερμή, τρυφερή, συγκινητική φροντίδα του Ποιητή.
Όμως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν τα δέκα τούτα γράμματα. Πολύτιμα, γιατί ξανοίγουν τον κόσμο, όπου ο Rainer Maria Rilke έζησε και δημιούργησε- πολύτιμα και για όλους εκείνους που ωριμάζουν και πλάθονται σήμερα, που θα ωριμάζουν και θα πλαστούν αύριο. Σαν είναι όμως να μιλήσει ένας μεγάλος και μοναδικός, οι μικροί και ταπεινοί πρέπει να σωπαίνουν.

Franz Xaver Kappus

Βερολίνο, Ιούνιος 1929 

Γράμμα




Δεν έχω ένα φύλλο απ' τα παλιά πράσινα δέντρα.

Σου γράφω τη λύπη μου σ' αυτό το χαρτί.
τόσο ελαφριά που να στη φέρει ο άνεμος,
τόσο καλή και τρυφερή που να μη παραξενευτεί ο ήλιος,
ευγενική σαν τη σιωπή που περπατεί στο χορτάρι
τη νύχτα, απλή και καθαρή σαν το νεράκι που τρέχει
και δε μαντεύεις πως το γέννησε η χτεσινή καταιγίδα.

Πολλοί σκοτώθηκαν. Πολλοί ζούμε. Όλοι μας είμαστε
λαβωμένοι. Είναι βαρύς από τον πόνο μας ο κόσμος.

Mε τη σιωπή της θάλασσας θα λάβεις τη λύπη μου.
Σου στέλνω αυτό το αιώνιο μου Μη με λησμόνει!
Είναι ένα φως διπλωμένο ανάμεσα σ' ένα μικρό συννεφάκι.
Σου στέλνω αυτό το αρνάκι, μια κ' είσαι κοντά στο Θεό,
να τ' οδηγήσεις σ' ένα πράσινο κήπο του.

Σου στέλνω αυτό το βρέφος με το τσακισμένο ποδαράκι.
Ανέβασέ το στο παράθυρο με τον αυγερινό,
κοντά στον κόσμο, κοντά στο όνειρο,
κοντά στην καλοσύνη σου, που είναι ζεστή σα μια ανάσα μητέρας,
κοντά στο τζάκι που ονειρεύεσαι με το χέρι στο μέτωπο
την ευτυχία του πεινασμένου, του στρατιώτη, του άρρωστου.
Βάλτο κοντά στην πράσινη σημαία. Κοντά στο κόκκινο
άλογο. Στη μητέρα σου πλάι, που τριγυρισμένη
απ' του Γενάρη τους σπουργίτες, γνέθει την ελπίδα.
Βάλτο κοντά στο στεναγμό της φιλίας. Κοντά-κοντά.
Βάλτο να κάτσει, κι άνοιχτου σαν ένα γέλιο το παράθυρο
να ιδεί τον κόσμο.